intehara seranat

Sözlerimiz yarım kaldı. Gecelere emanet ettik yüreklerimizi. Yürürken arkamızı kollama gereği duymayacağımız bir dünya kurmak istemiştik. Tüm hayallerimizi hayalperest giyotinlerde yitirdik. Sonra çocuk olduk hepimiz, ellerimizi birleştirip öylece koştuk kırlarında rüyaların. Geçmişimizden kaçtık tüm rüyalarda. Kan ter içindeki uykularımızda sırtımızdan akan korku değildi hiçbir zaman, biz kendimizden başka bir şeyden korkmuyorduk. Yine gece oldu sonra, tekrar çıktık sokaklara. Arkamızdan yürüyenler vardı, nefesleri ensemizde. Kaçmak yok dedik onurumuzla savaşacağız. Uzun sürdü savaşımız ense kökümüzde hayallerimizi baltayanlarla. Kaybettik sonunda; onurumuzla beraber kaybettik ne varsa. Şimdi ölmek zamanıydı bizim için. Hayallerimizi kaptırdıktan sonra anlamı yoktu yaşamanın. Usul usul yürüdük kaldırımlarda. Yağmurun kokusunu son defa çektikten sonra ciğerlerimize, bir sigara içimliği muhabbet kurduk son kez rüzgarla. Adımlarımız geri geri gitse de bu son yolda, yaşamanın bir anlamı yoktu bundan sonra. Yumruklarımızı son kez sıkıp ilk kez öpüştük seninle. Sırtımızı sıvazlayan karanlık itti bizi ölümümüze. �El ele atlasak olmaz mı?� dedin gözlerinden süzülen bir damla yaşı saklarken benden. Sıcacıktı ellerin, sımsıkı bağlanmıştık artık ve ilk defa ölüme beraber gidiyorduk. Keşke dedim daha önce öpseydim bal dudaklarını, keşke bu kadar çekinmeseydim aşkın saran, sarmalayan büyüsünden. Şimdi bana çevirip yüzünü gülümsesen de desen ki �Ne çıkar onurlarımızı çaldırdıysak, aşkımızla yaşarız bundan sonra. Aşkımız için yaşarız ilelebet.� Bir an bu sözleri duyuyor gibi oluyorum senin ağzından. Sonra kafanı çeviriyorsun kızıl saçlarını rüzgara verip. �Anlatsana!� diyorsun �Neden hiç konuşmadın bu güne dek benimle?� susmak istemiyorum ilk defa, hayatımda ilk kez konuşmak istiyorum sonsuza dek. Saçların o kadar güzel görünüyorlar ki rüzgarın ellerinde. Tamam diyorum anlatmaya başlıyorum: �Sen çok güzelsin diyorum ilk önce. Ben seni çok sevdim. İstemedim sevgimi bilip benden kaçmanı. Yanımda olsan yeterdi, sevgili olmasak ne çıkardı ki? Ben seninle en büyük değerleri savunurken memnundum halimden; aşk denen çıbanın aramıza girmesine ne gerek vardı ki? Ama şimdi çok farklı her şey. Uğruna savaştığımız her şeyi yitirmiştik işte. Gurur, onur, şeref, adalet her şeyimizi almışlardı zorla ellerimizden. Bundan sonra uğruna yaşanacak bir şey varsa aşk olmalıydı. Öyle bir aşk ki hiç kimseye hesabı verilmeyecek, kimseden çekinilmeyecek, kimsenin çalamayacağı bir aşk olacaktı.� İşte bu yüzden söyleyemedim sana uzun zaman ve şimdi ise biliyorumki yitirilen her değer gibi aşk da temiz kalamayacak ve bu yüzden son kez bakıyorum gözlerine, son kez öpüyorum dudaklarını ve yitirilen her değere inat seninle birlikte onurlu bir ölüme giderken sadece Seni Seviyorum.